Nakon tridesetogodišnje svestrane britanske podrške, jevrejski nacionalisti su 1945. godine, na kraju Drugog svjetskog rata, uvidjeli da im Britanija zbog ogromnih gubitaka i štete prterpjele tokom ratnih zbivanja neće više moći pružati očekivanu pomoć u ostvarivanju ciljeva te su krenuli u potragu za novim, jačim patronom.
Sjedinjene Američke Države su se u tim prilikama nametnule kao najbolja opcija zbog činjenice da su uživale sve uvjete za ulogu jednog moćnog patrona. Na kraju,Sjedinjene Države su iz Drugog svjetskog rata izašle kao svjetska velesila koja je kao takva jevrejskim nacionalistima mogla pružiti očekivanu podršku za ostvarivanje ciljeva koji su predstavljali noćnu moru za autohtono palestinsko stanovništvo.
Dobivši novog patrona jevrejski nacionalisti nastanjeni u Palestini su odlučili da je vrijeme za akciju te su posegnuli za vojnim akcijama i protjerivanjem Palestinaca. Palestinski Arapi iznureni i oslabljeni tokom tridesetogodišnjeg britanskog mandata nisu bili u stanju oduprijeti se tim vojnim napadima “Izraela”. Ovdje je bitno napomenuti da su “Izraelci” – osim činjenice da su bili organizirani i odlično vojno opskrbljeni – uživali i punu, američko-evropsku, međunarodnu podršku.
Njemačka je “izraelskim” vlastima pružila enormnu finansijsku pomoć kao svojevrsnu odštetu za Holokaust. Organizacija ujedinjenih nacija je 29. novembra 1947. godine, uz punu podršku Amerike, zvanično donijela odluku o formiranju države “Izraela” na okupiranim teritorijama Palestine.
Nakon javnog proglašenja formiranja države “Izrael”,1948. godine, Palestina je podijeljena na dva dijela od kojih je jedan bio pokriven sigurnosnim mjerama,a drugi nije. Skoro 90 % palestinskih Arapa je živjelo na području pod sigurnosnim mjerama i vojnom represijom. U periodu od 1948. do 1953. godine usvojen je set zakona kojim je nagoviješten početak nove etape u procesu bestidne uzurpacije teritorije koja pripada autohtonim Palestincima. Među tim tlačiteljskim zakonima nailazimo na zakon kojim se Palestincima oduzima zemlja i na trajno korištenje dodjeljuje Jevrejima, bez pravnog lijeka i mogućnosti apelacije bilo kojoj sudskoj instanci.
Stabilizacija države “Izrael” na okupiranim teritorijama
Terorističkim ubistvom prvog inspektora Organizacije ujedinjenih nacija za palestinsko pitanje i njegovih saradnika od strane “izraelskih” plaćenika postalo je jasno da se niko ne može usprotiviti cionističkim planovima i programima, a da istog časa ne bude izvrgnut bijesu i srdžbi cionističkih zvaničnika. Masovna ubistva u Deir Yassinu i Ein Zeytunu (april1948.) i masakri u hrišćanskom selu Iqrit (1953.), Afar Qasimu (oktobar 1962.), Akki (juni 1956.) te Gazi i Han Junisu, samo su neke od brutalnih vojnih operacija koje su izvele “izraelske” oružane snage u okviru detaljno isplaniranog i pripremljenog genocida nad Palestincima s namjerom protjerivanja autohtonih žitelja Palestine s njihovih ognjišta.
Shvativši odlučnosti međunarodnih organizacija i Sjedinjenih Američkih Država u formiranju države “Izrael” u granicama koje su zacrtali cionisti, Engleska je odlučila i sama dati doprinos, što je učinila priključujući se Francuskoj i “Izraelu” krajem oktobra i početkom novembra 1956. godine. Cionistička vlada je krajem oktobra i početkom novembra 1956. godine iskoristila priliku da,i stovremeno s napadima Francuske i Engleske na Egipat, napadne Palestinu.
Iz tog perioda bilježimo cionističke napade na grad Hamu u aprilu 1961. godine i Ghalpiju i Gazu u decembru 1955. i u martu 1962. godine. Potom su cionističke trupe okupirale dijelove Sinajske gore i rubna područja pojasa Gaze, oglušujući se pritom na zahtjeve Organizacije ujedinjenih nacija da se povuku i okupirane teritorije vrate Egiptu i Palestini.
Na ultimatume Vijeća sigurnosti UN-a odgovarali su tvrdnjama da su okupirana područja samo dio teritorija koje jevrejski narod smatra svojim historijskim i nacionalnim naslijeđem. Vijeće sigurnosti UN-a je ostalo nijemo, pravdajući vlastito postojanje brojnim nacrtima rezolucija na koje je Amerika ulagala veto i osujećivala njihovo usvajanje. Tako je “Izrael” uz kategoričnu podršku Amerike mogao mirno nastaviti sprovoditi genocid i autohtone Palestince protjerivati s njihovih ognjišta.
U tom periodu je Organizacija ujedinjenih nacija izdala niz neobavezujućih rezolucija bez ikakve provedbene garancije. Između ostalih, možemo spomenuti Rezoluciju 101 usvojenu 1952. godine povodom “izraelskog” napada na palestinsko selo Qibya u kojem su ubijene i ranjene 141 osobe, većinom žene i djeca.
Rezolucija 106 iz 1955. usvojena je povodom “izraelskog” zračnog napada na Gazu, a 1958. godine je usvojena Rezolucija 127 kojom je od “Izraela” zateaženo da ukine odluku o zabranjenoj zoni u Beytu-l Muqaddesu. Rezolucijom 162 iz 1961. godine od “Izraela” je zahtijevano da poštuje rezolucije Organizacije ujedinjenih nacija, ali, Izael je, zahvaljujući predanoj američkoj podršci, uspio obezvrijediti sve rezolucije UN-a, tako da ne samo da nije poštivao niti jedno slovo njihovog teksta već je nakon svake rezolucije dodatno intenzivirao genocidne vojne operacije usmjerene prema protjerivanju muslimana Palestine.
Formiranjem Palestinske oslbodilačke organizacije (PLO) 1964. godine Palestina je kročila u novi period svoga života koje je do danas obilježen ratovima “Izraela” s Arapima, formiranjem pokreta otpora Hamas, utemeljenjem Parlamenta i Vlade Plaestine, ali i mirovnim sporazumima iz Osla i Camp Davida.
Danas, nažalost, aktualiziranjem Sporazuma stoljeća, svjedočimo kontinuitetu politika evropskih država i Amerike usmjerenih prema potpunom uklanjanju Palestine sa svjetske političke karte i potpunoj uspostavi države “Izrael”.
