Do početka Prvog svjetskog rata i konačnog raspada Osmanske imperije čijim dijelom je bila i Palestina, ogromnu većinu stanovništva tog podneblja su činili muslimani Palestinci koji su s jevrejskom i hrišćanskom manjinom živjeli u miru i s međusobnim uvažavanjem i poštovanjem. Statistički podaci objavljeni 1918. godine pokazuju da su palestinski Arapi činili 92% stanovništva i da je u njihovom vlasništvu bilo 97,5% palestinske zemlje, dok su 8% stanovništva činili Jevreji koji su upravljali nad 2,5% palestinskog tla. Dakle, u tom trenutku je u Palestini živjelo samo 56.000 Jevreja.
Engleska vlada je tokom Prvog svjetskog rata objavila Balfourovu deklaraciju kojom je Jevrejima obećala prepustiti na upravljanje dio Palestine čime je pokušala odobrovoljiti jevrejske industrijalce u Americi da svojim sredstvima podrže sudjelovanje saveznika u ratu, ali i da američku administraciju potaknu na direktno uključivanje u svjetski rat. Nakon te deklaracije je formirana Svjetska cionistička organizacija koja je bila zadužena za organizirano naseljavanje Jevreja iz raznih svjetskih država na teritoriji Palestine. Rezultat takve britanske politike se ogleda u podatku da je 1948. godine u Palestini bilo nastanjeno sedam stotina hiljada (700.000) Jevreja.
